Kasado na

 

Nagsimula sa Physics lab ang lahat. Magkatapat ang classroom. Nagkatinginan. Nagkainlaban. They found love in that hopeless place. In lab at physics lab.

Sino nga ba ang mag-aakalang habang abala ako sa pagko-compute sa mga torque at tension ek-ek, eh may nagpapasahan na pala ng titig. Margin of error: 0%.

Gusto kong ireminisce ang panahong pinagsamahan ng seatmate/cheatmate kaibigan kong ito at kung bakit sa tingin ko’y na-bother nya akong isali sa entourage.

Magclassmates kami nitong babaeng ito simula first year college. At dahil hindi rin magkalayo ang mga apelyido eh, magkatabi kahit alphabetical ang seating arrangement.

“DON’T BOTHER ME!!”

Yan ang naging ugat ng una naming tampuhan. Problemado ako noon at mainit ang ulo. Bago ko lang nalamang namatay ang lola ko sa probinsya. Hindi ako makauwi dahil sa exams. Algebra yun, at kahit na medyo may kagalingan ang inyong lingkod kapag kwentahan na ang labanan ay umabot din sa boiling point sa pangungulit ng katabing mangopya.

Matapos ang konting iyakan at sumbatan, nagkabati din naman. Siyempre, mahaba-haba pa ang sem. hahaha Pero basta English at memoryahan lang, sya naman ang maasahan.

Nasundan pa ang tampuhang iyon. Pero sabi nga nila, parte daw yun ng pagkakaibigan. Yung magkapatid nga na magkadugo nag-aaway, kami pa.

Hindi ko naman masabing bestfriend niya ako at ako man sa kanya. Hindi kami ganun. Pero real friend naman siguro ako, I think. Naibahagi ko naman ang ilang birthdays kasama siya, nandun ako nung namatay ang papa niya, nakapagdonate din ako ng dugo para sa ate niya, nahingahan na rin ng problema, nagpakalma, nagpautang, nangutang, nahingan ng pabor, nagtago ng sikreto, rumespeto, at marami pang iba.

At heto na nga, naisuot na ang barong, natapos na ang okasyon.

Groomsmen ang inyong RD. Representative ng barkada. Pupunta kahit gaano kalayo, basta lakwatsa may halaga.

Heto ang kuha matapos akong lumapit para sa “money dance” kuno. Nagdemand ng 1000 ang maganda! Dalawang zero lang ang kaya ko. Asawa nya yang seaman.

 

Thanks to Eve for the pic. (To camera 360, magic skin effect as well.)

Thanks to Eve for the pic. (To camera 360, magic skin effect as well.)

 

Sa pagkahaba-haba man ng selebrasyon, sa handaan sa may covered court din ang tuloy. hahaha

Congrats Chuck and Jessa! Best wishes!

 

_______________

Special thanks to Mighty Bond sa pagiging epektibong pandikit sa nasira kong sapatos a few minutes bago ang kasal. At kay Joem sa pagbili. haha

 

 

That One Crazy Girl: Stolen

CG is single again. So now, what?

I didn’t care. Really, the distance I had set when she was with that guy was comfortable. I was leaning to other girls around. Some are sensible, some can be good friends, but never a girlfriend material. Besides, I promised myself to focus on my studies.

Was I hurt? Yes.  As bitter as a Bitter Gourd. but at least it can still be swallowed. And nutritious too. 🙂

Another seminar workshop on campus writing was organized. This time, I enjoyed a lot. We were to stay at school for 3 days. Sleep there, that is. A training camp. Of course, girls were separated from the boys.  It was really intensive than the last one we had. Our school is becoming serious about the school paper.

A pool of young campus journalists were selected. I, despite being a Junior, was chosen to be the editor in-chief! haha It was just that maybe because of the article I wrote entitled “Be Proud to be a Muerteguinian” during the Feature writing workshop.

This might explain why I enjoy blogging. I was sent to represent as feature writer in the division secondary school’s press conference (DSSPC) and luckily raked in 6th place, earning a name for myself. (You’re right, I’m a bit boastful). And the winning piece? I’ve got to find my copy. It was about ‘family’. Thinking of it now, it might be a good blogpost.

Or not.

_____________

Meanwhile, in school… ( narrator from a movie, eh?)

…CG was on top of her class; in section B that is.

…girl from Late Night debate was in tight competition with CG; for second place. (I was top 1, remember?) haha

…it was CG vs. Late Night debate girl…academic type of competition. Purely academic. Really, there’s nothing personal. But they’re not in the same circle of friends. Tension? I’m not sure.

______________

Does anyone still remember the stolen pic?

One afternoon, as I was walking home, I don’t know why I went home late that time, I bumped into CG’s fellow working student. They live in the same room and she told me something…disturbing.

That there was a picture of me under CG’s pillow…

That another one was on the altar…

That she has black candles lit sometimes…

Whispering chants I don’t know where she got…

That she is, a lunatic.

______________

I don’t know if that was all true. Or was it just an exaggeration. What i’m certain is, I’m not definitely eating or drinking anything in school. Who knows it contains a potion? A love potion? A spell? Should I let my friend take a sip before I drink anything?

Cut it. I’m just creep-ed out.

______________

One weekend, CG borrowed my notes, wanting to copy that recipe we need to cook in Home economics. We were neighbors then so she went our house, disturbing my sleep in the sofa.

When she returned my notebook, something dropped out of it.

A letter.

Ang Bigat ng Pasasalamat

 

“Ang laki ng utang na loob ko sa ‘yo.”

Sabi ng isa sa mga pasyente ko.

Sa puntong iyon, hindi ko alam kung ano ang itutugon. “You’re welcome” sana pero parang naasiwa ako. Galawgaw siya ng konti, lalaking tinedyer o early 2o’s pa yata. Ewan ko kung seryoso talaga o nantitrip lang.

Isa pa, nasa isip ko: Wala kang dapat ipagpasalamat. Ginagawa ko lang ang trabaho ko. Ito ang pinatutunguhan ng sahod / expense ng kompanya sa akin.

Medyo natawa ako. Sa tono kasi ng pagkakasabi niya, para bang kung anong ‘life-changing’ event na ang nagawa ko.

Nasabi ko na ba ano lang naman ang ginawa ko sa kanya?

.

.

.

.

.

Wound dressing. Simple as that.

Nagka-injury kasi yung kanang paa nya dahil sa pagbabasketball. Mga 1 inch ang laki nung sugat. Pumupunta siya sa clinic kada araw (pangatlong araw na ngayon) para magpapalit ng dressing sa sugat. Ayun, distorbo siya sa pagko-computer ko dito. 😀

Siguro nga ay appreciative na tao lang talaga yung batang yun. O di naman kaya’y walang ibang tao ang nagbigay ng concern.

Naaalala ko tuloy yung kwento ng kaibigan ko tungkol sa pasyente niyang napaluha talaga. Sa simpleng pagputol ng kuko!

Oo. Ang drama ni Lolo. Teary-eyed dahil sa nailcutting event na ginawa sa kanya ng kaibigan ko.

“Kahit sino kasi sa mga tagabantay ko dito, walang nakaalalang putulin ang mga kuko ko.”

Naku!  Kung alam lang ni Lolo, bagot lang talaga si Jkob nun. At para na rin may maisulat sa chart na intervention. Dagdag puntos na din sa clinical instructor. 🙂

On a serious note, parang hindi yun lang din pala ang pakay ng kaibigan kong ito, umiyak ang mokong!

“Naalala ko ang lolo ko.”

Ipa-MMK nyo na to! Hulaan ko title ng episode na ito: Nailcutter.

________________

Aaminin ko na nga. Sa totoo lang, affected na din ako.

Ganito pala. Ang bigat ng taos-pusong pasasalamat. Tagos.