Grrr!

Sa paglipas ng panahon, kukupas ang pintura, makikita ang bulok at kinakalawang na.

Mahigit limang buwan na mula ng lumipat ako ng boarding house.  Akala ko ‘this is the one’. Not until, my landlady is getting into my nerves.

Strike 1: April 8,2013 8pm. Excited akong makita sina mama at papa bukas. At dahil ‘courteous’ nga ako (as I claim, hayaan nyo na), pinaalam ko kay ate landlady. Umakyat si ate sa second floor nun at kukunin ang mga nakasampay na damit nila.

Me: hmmm, ate, darating nga pala sina mama bukas.

Ate: Ilang araw na naman?!

I don’t know kung normal lang ba talagang response yun, pero the way na pagkasabi niya eh parang ayaw niyang nandito sina mama at papa. May tunog pagdadabog. Hindi ko naman nakakalimutan ang mga sabi niya noon. “Ayos lang kung pumunta dito yung mga magulang niyo paminsan-minsan. Bahala na kayong magsiksikan sa kwarto ha.” 

Nakita kong nagsalubong ang kilay ng kapatid ko at mukhang sasagot yata talaga at papatulan si ate kaya dinilatan ko ng mata at sumagot ako kay ate:

Me: Hmmm mga five days poh. Hanggang sa katorse. *sabay lingon sa kalendaryo at titig sa kapatid kong imbyernang imbyerna*

Ano nga kaya ang ayaw niya kina mama? Kung ayaw niya naman kasi, pwede namang patuluyin nlng namin sina mama sa ibang bahay or lodging house. Kung gusto naman niyang mag-additional bayad (para sa kuryente at tubig), aba eh ayos lang talaga sa akin. Ang nakakainis lang eh yung pagpaparinig niya. Propesyunal naman kami pareho. Bakit ba ayaw niya kaming direktahin.

Kaya naman kinabukasan, pagdating na pagdating ko pa lang sa bahay galing duty, sinabi ko agad kina mama ang nangyari. At dun, nagsimula ang connect the dots.

Nun kasing marso lang, pumunta dito sina mama para sa graduation ng kapatid ko. Sa huling araw nila bago umuwi sa probinsya, eh nakisuyo si mama na kung pwede bang matulog ng kahit isang gabi ang tiyahin ko para sabay na silang pumunta ng pier bukas ng madaling araw. At ang nakakawindang na sagot ni ate:

Ate: Ayaw ko sana, kaso naka-Oo ka na eh, kaya wala na akong magagawa.

Unbelievable! Hindi nakapag-react si mama. Hindi pa naman siya talaga um-Oo sa tiyahin ko kaya lang hindi na siya nakasagot. Na shock sa response ni ate.

Kung pwede naman, sana simpleng ‘OK’ nlng. Kung ayaw, sana sinabing “sorry, pero hindi talaga pwede”. Wouldn’t it be better? Naman! Maiintindihan naman namin. To think mas nakakatanda pa talaga si mama kesa sa kanya ng mahigit limang taon. Ganun makapagsalita.

Ang nakakatawa pa dito, supervisor siya sa isang hotel. Ganito ba siya magtrato ng bisita nila?

__________________________ *deep inhale*

Siguro nga’t baka may pinagdadaanan lang siya nitong mga huling araw. Or baka merong regla. Sa paghihintuha namin ng kapatid ko sa psychology ng mga pangyayari, heto ang aming mga findings (nursing student din ang kapatid ko):

– Obsessive – Compulsive si ate. Ayaw niyang may pagbabago sa sistema niya. Dapat maayos ang lahat. (naku! kung alam niyo lang!)

– Dahil wala siyang anak, baka naiinsecure siya pag kumpleto kaming pamilya.

– Dahil naoperahan siya sa ovaries, may feelings of anger detachment insecurities siya towards women with children.

– Dahil supervisor siya sa hotel, napa-practice niya minsan sa bahay na pagalitan ang mga staff niya. (may do not disturb sign pa sa pinto ng kwarto niya!)

– Baka ganun lang talaga yung tono ng pananalita niya. Ilonggang iba ang punto. (diba malambing ang mga ilongga?)

– Baka nga sa sobrang taas ng pagtingin niya sa sarili, eh hindi na niya nakikita ang mga actions niya. (alam ko na gift ko sa kanya sa pasko… salamin!)

___________________________ *deep inhale*

Idinasal ko rin si ate, na maintindihan ko siya, ang sarili ko na bigyan ng mas mahabang pasensya, huwag mawalan ng respeto sa kanya, to watch my words, na huwag labanan ang apoy sa apoy. Maging cool lang.

Si Lord naman, ang bilis ng response. Nitong umaga lang, parang biglang ang bait ni ate sa akin. Grabe naman!

 

Final diagnosis: mood swings.

 

Kaya lang, ang pendulum, isang fraction of a second lang sa bottomest point. Madalas, nakaswing. Nag Strike 2 si ate. *sigh* Hindi ko na ikukwento, baka napatid na si ate sa panlilibak pagkukwento ko tungkol sa kanya. 😀 Smile nlng. Utuin ang sariling ok lang hanggang sa ang mismong mundo na ang maniwala, the least you know it, nawala na ang problema. Sana.

 

Ipinagdarasal ko ang paghinto ng swing, Lord.

ER: Unang Tatlong Araw

Masakit daw pag first time. Madugo. Mawawala ka sa sarili.

Day 1. April Fools. 

Ewan ko kung nakisabay sa April fool’s day at hindi sumipot ang dalawang kasama ko sa duty. Dalawa na lang kami. 2 vs. 20+. Emergency room-Internal Medicine. Unang araw ko. Hindi pa alam ang gagawin. May dalawang naka-‘bagging‘. Nag arrest ang isa. CPR agad! eh perstaym na actual patient na talaga. Tagaktak ang pawis. Nalabanan ang gutom. Natanong ang sarili: bakit ko nga ba pinasok ito?

Umabot na ng ikalimang epinephrine bago idineclare ni doc na wala na talaga. Unang araw at isa na ang namatay na pasyente ko. Agad-agad. Ganun kabilis dumulas ang buhay. Ang tanging nasabi ko lang sa anak niya: iiyak mo lang yan ma’am. at least makakapagpahinga na siya. 

Ewan ko kung tama ba ang nasabi ko. Basta nung matapos na ang aksyon at humupa na ang adrenaline rush, saka ko lang nadama ang pagod. Ang sakit ng binti at paa. May blister pa.

Itinulog ko na lang ang lahat. Idinasal ang sarili, mga pasyente, at ang mga kapwa nurse. Pati dun sa mga umabsent kong kasama. Smile na lang.

Day 2. ECG Man.

Nung studyante pa ako, isa sa ikinaka-buhol ng utak ko ay ang ECG tracing. Pero aba ngayon, halos ako na ang nag-aattach. Medyo mahina pa sa pag read pero mas naa-appreciate ko na ang linya linya dun sa papel.

Pumasok na rin pala yung umabsent kahapon. Yung isa pa lang. Ayun, ako na ang may advantage dahil first day ng tatlo kong kasama. 4 vs 32+ na ang laban. Amin ang advantage. (?) Dalawa na naman ang nag arrest at namatay. Hindi ko ‘load’ ( hindi na-assign sa akin). I guess parang sadya talaga yun na dapat ay maexperience namin bawat isa lalo na sa ER at ng matuto.

Depressing man, natatapos din ang lahat sa isang kwentuhan. Nagiging kwento na rin lang ang kasalukuyan.

At yung hindi sumipot kahapon? Ha! Gulo gulo ang buhay! Nataranta ata. Hindi natapos lahat ng gagawin at documentation bago matapos ang shift. Naawa ako sa kanya. Napagalitan ng team leader.

Eh kasi naman eh, kung pumasok ka lang kahapon, edi makakasabay ka na sana (ng konti) sa tugtog. Ayan, natisod tuloy.

Day 3. RR.

Nagising ako ng medyo huli sa oras. Natulugan ko ang alarm! Sobrang pagod na nga siguro.  Buti na lang at pagdating sa bundy clock, eh late din yung relo. Advanced ng 15 minutes yung relo ko. Pero mas nakuha ang atensyon ko sa pulang ballpen sa ibabaw ng pangalan ko sa schedule na nakapost. RR ang nakasulat.

Resuscitation Room! dun ako ngayon! Wow! aircon dun!  

Pero biglang bumagsak ang excitement ko ng pagdating ko dun eh ako lang palang isang maa-assign. Walang regular staff na kasama. First day ko pa sa RR. 3rd day ko lang sa ER. at iiwan nila ako dito kung saan pinpasok ang mga pinakapangit ang kondisyon dala ng ambulansya. Tapos na ang April fools pero niloloko pa rin nila ako!

Matapos kong ilagay ang bag sa ibabaw ng locker (wala ng vacant), sinilip ko ang RR. Na siya naman pagpasok sa isang pasyente. Sensing na ako ang papalit, tinawag agad ako ng night shift (isa lang rin siya, pero at least matagal na siya dito). Bagging agad. Parang nauntog sa bilis ng pangyayari. Agad agad ha! Nilalapitan ba talaga ako ng mga pagkakataon?

Mabuti naman at nakaalalay ang mga senior, aides, residents, at si Lord. Sa walong oras, naka limang pasyente ako. Tatlong inatake sa puso sunod sunod na dumating around 8am-9am, 2 of which nainsertan-endotracheal tube, ngt tube, at ako mismo dun sa catheter, may  bagging para makahinga, yung pangatlo inilipat sa cubicle ng maging stable. Bandang alas onse, may isang babaeng nagsi-seizure ng walang tigil. Kahit na nabigyan na ng gamot. For CT scan pa pero walang pera. At bago matapos ang shift may dinalang PTB (pulmonary TB) nasa pangit ang kundisyon.

Natapos ang shift at priority ko na ang puntahan ang taga-gawa ng schedule para humingi ng solusyon sa imbalanced na schedule. To my amazement, on the works na pala ang pagbabago nila.

___________________

Flexibility. Endurance. Alertness. Anticipation. Communication. Open-mindedness. Willingness to learn.

 

_______________

Masakit daw pag first time. Gayunpaman, natatapos din ang walong oras. May matututunan ka pa rin sa mga pangyayari. Yun ang mahalaga. Na-2-2-2.

__________________

Day off ko na bukas! Makakapagpahinga na rin ng mahaba-haba. Recharge ulit. Sana ay makaipon ng sapat na enerhiya. 😀

 

P.S. pasensya na sa typo! hindi ko na masyado na proofread.

 

The Most Recent Nightmare

Is it really that awkward?

I kept thinking with all the possibilities of it. Me and her. Eating together. Holding hands while walking. Enjoying each other’s company. That day when we cross the boundaries of friendship. Me escaping the friendzone at last!

Day dreaming. That’s what all it is. Until it became nightmare lived.

Last night, I dreamt of that same situation. I was walking with her, hands on the shoulder, to a canteen. We were finding a table but it was all busy we chose to sit with someone. “Share a table, win a friend”, the post on the wall says. Only to find out it was her ex. The one she fell head-over-heels  with. The one who have destroyed her life…almost. Not until she pulled herself out of that pit. She came out wounded and feeling dirty from that dungeon. Even inadequate.

Waking up on a dark rainy morning,  I have begin to realize how uncomfortable it might be. Might not be as much to me, but to her. What are we gonna talk about when we already have talked about almost every topic in our lives? What’s there to discover when you already know the person from head to toe, split ends to in-grown nails? Is lack of mystery in a relationship a problem?

There’s always something to discover. You can never know a person completely. Because even he/she doesn’t know herself well enough.

Would it rather be better to have a relationship with someone you don’t know completely? It would be a big risk.

But it is a bigger risk to endanger the years of friendship we have. Why? Are we thinking of a relationship that would never work? Perhaps yes. We’re two coward fools. What is courage anyway?

At this point, Love is much complicated than solving a rubik’s cube. A song says “Love will keep us alive” yet another shouts “Too much love will kill you”!

Okay, that was all random. haha did I make sense?

When all is done and nothing’s changed. I bet it’s time. To move on.

That’s all for now.

_____________

And this is my recent nightmare I’m hoping I could wake up from.