Inom Inom din

Kahapon, Linggo Lingo  Sunday. Tuloy ang duty sa Emergency Room. Sa inaasahang pagkakataon (at inaasam), apat lang ang pasyente ng pumasok ako ng alas dos ng hapon. 2-10pm shift ako. Pagtawag sa mga wards, vacant daw apat.

Wow! Ito na kaya ang time na for the first time ay magiging census zero kami? 

That until sunod sunod na dumating ang mga ambulansya mula sa iba’t ibang lungsod. tsk. Parang caravan lang. At ang bottomline ng mga kaso nila, may kinalaman sa pag-inom. 

Alcoholic intoxication. Sinong magsasabing hindi nakakamatay ang paglalasing? Aba! Sa apat na dinala sa ER dahil sa kalasingan, dalawa na ang namatay. Linggong-linggo, nagpakalasing ang mga lasenggo. Inatake sa puso. tsk. Sa isip ko, alcohol lang nga kaya ang nainom ng mga to? or may iba pa? hmmmmm. 

Chemical Ingestion. Uminom si tatay ng Omega pain killer. Tinangkang magpakamatay. Nakaupo lang sa stretcher, hindi mapakali. Sabi pa nga ng charge nurse namin ng pabiro: Tay, ba’t mo ininom to? Hindi naman ito nakakamatay. Tumawa pa nga ang asawa nya sa biro. Sa isip ko, ang untherapeutic naman netong charge nurse namin. Ang simpleng biro, naging awkward ng biglang mag seizure si tatay at nag-arrest. Hindi na narevive. Hindi nakakamatay huh? Pinatunayan ng Omega na hindi lang siya pain killer, killer din siya. 

Hypokalemic paralysis. Salungat sa mga nauna, ito naman ang mga kulang sa inom. Kayod ng kayod, nakabilad sa araw, sobra sa overtime, pawis ng pawis, hanggang sa kumonti ang potassium sa katawan at bumigay ang mga muscles. May I remind you na muscle din ang heart. Ayun, oras lang ang bibilangin at dapat mabigyan ng lunas. Mga tatlong tao din yata ang ganito ang kaso. Inom inom din mga tsong. Ng tubig ha. Rehydrate this summer.

In the end, nakapag-admit kami ng sampung pasyente. Namatayan ng apat, nakahatid sa mga wards ng apat. 

 

Mission census zero: failed. 

__________________

Graduation na din nga pala ng mga Post Graduate Interns (PGIs) (mga doctors in training) ngayon. Congrats sa mga di malilimutang adventures with them. Magaganda na, mabait pa.  Parang barkada lang. Sana ay ganun pa rin sila kahit MD na. 

__________________

Balik duty na bukas. Huling araw sa Internal Medicine cubicle. Huling araw sa 2-10 shift. 

Coming this May: Night shifts at General Surgery / OB-Gyne cubicle. Good luck sa eyebags!

Trolling, Got Me Thinking

 

I HATE MYSELF 

FOR LOVING YOU

NO I HATE YOU

_________________________

I woke up from an afternoon-dusk nap reading this text message. I was hungry…and puzzled. Who could possibly text me in this early hour!? Oh wait, its 8pm. Funny how I always woke up thinking it’s the morning when I slept late afternoon after work. In annoyance, and not to sound too defensive, I replied:

In as much as you do,

Trust me, I hate myself too.

But what caught me breathless was her (this time, I know it’s a girl) reply.

hahaha Hindi mo ba alam na si Alay ito? 

(hahaha Don’t you know this is Alay?)

Oh my! It’s my niece making fun of me! I got punked by an eleven year old! I thought it was my ex!

hahaha I was just riding the joke! 😀

I put my best ‘poker face’ on. On text, that is. But this 5th grader wont just end it all. Out of the blue, she replied:

If you life your heart

you wil never inlove.

That English! haha  Though grammatically wrong (and almost pointless), I came to ponder on how on earth did that occurred to her. What does she mean? What does she know about love anyway? Is she really my niece? Or just my ex pretending to be? How did she even get my number by the way?

To answer it all, I called. And called. And called. She’s not answering!  Maybe afraid I would recognize the voice?

Then, it came to me like lightning on a dark night. It’s my niece’s birthday! I almost forgot!  So that’s why. She’s asking for a gift. haha A gift huh? after all this trolling? haha But of course I will. Still.

Happy birthday Alay!

Grrr!

Sa paglipas ng panahon, kukupas ang pintura, makikita ang bulok at kinakalawang na.

Mahigit limang buwan na mula ng lumipat ako ng boarding house.  Akala ko ‘this is the one’. Not until, my landlady is getting into my nerves.

Strike 1: April 8,2013 8pm. Excited akong makita sina mama at papa bukas. At dahil ‘courteous’ nga ako (as I claim, hayaan nyo na), pinaalam ko kay ate landlady. Umakyat si ate sa second floor nun at kukunin ang mga nakasampay na damit nila.

Me: hmmm, ate, darating nga pala sina mama bukas.

Ate: Ilang araw na naman?!

I don’t know kung normal lang ba talagang response yun, pero the way na pagkasabi niya eh parang ayaw niyang nandito sina mama at papa. May tunog pagdadabog. Hindi ko naman nakakalimutan ang mga sabi niya noon. “Ayos lang kung pumunta dito yung mga magulang niyo paminsan-minsan. Bahala na kayong magsiksikan sa kwarto ha.” 

Nakita kong nagsalubong ang kilay ng kapatid ko at mukhang sasagot yata talaga at papatulan si ate kaya dinilatan ko ng mata at sumagot ako kay ate:

Me: Hmmm mga five days poh. Hanggang sa katorse. *sabay lingon sa kalendaryo at titig sa kapatid kong imbyernang imbyerna*

Ano nga kaya ang ayaw niya kina mama? Kung ayaw niya naman kasi, pwede namang patuluyin nlng namin sina mama sa ibang bahay or lodging house. Kung gusto naman niyang mag-additional bayad (para sa kuryente at tubig), aba eh ayos lang talaga sa akin. Ang nakakainis lang eh yung pagpaparinig niya. Propesyunal naman kami pareho. Bakit ba ayaw niya kaming direktahin.

Kaya naman kinabukasan, pagdating na pagdating ko pa lang sa bahay galing duty, sinabi ko agad kina mama ang nangyari. At dun, nagsimula ang connect the dots.

Nun kasing marso lang, pumunta dito sina mama para sa graduation ng kapatid ko. Sa huling araw nila bago umuwi sa probinsya, eh nakisuyo si mama na kung pwede bang matulog ng kahit isang gabi ang tiyahin ko para sabay na silang pumunta ng pier bukas ng madaling araw. At ang nakakawindang na sagot ni ate:

Ate: Ayaw ko sana, kaso naka-Oo ka na eh, kaya wala na akong magagawa.

Unbelievable! Hindi nakapag-react si mama. Hindi pa naman siya talaga um-Oo sa tiyahin ko kaya lang hindi na siya nakasagot. Na shock sa response ni ate.

Kung pwede naman, sana simpleng ‘OK’ nlng. Kung ayaw, sana sinabing “sorry, pero hindi talaga pwede”. Wouldn’t it be better? Naman! Maiintindihan naman namin. To think mas nakakatanda pa talaga si mama kesa sa kanya ng mahigit limang taon. Ganun makapagsalita.

Ang nakakatawa pa dito, supervisor siya sa isang hotel. Ganito ba siya magtrato ng bisita nila?

__________________________ *deep inhale*

Siguro nga’t baka may pinagdadaanan lang siya nitong mga huling araw. Or baka merong regla. Sa paghihintuha namin ng kapatid ko sa psychology ng mga pangyayari, heto ang aming mga findings (nursing student din ang kapatid ko):

– Obsessive – Compulsive si ate. Ayaw niyang may pagbabago sa sistema niya. Dapat maayos ang lahat. (naku! kung alam niyo lang!)

– Dahil wala siyang anak, baka naiinsecure siya pag kumpleto kaming pamilya.

– Dahil naoperahan siya sa ovaries, may feelings of anger detachment insecurities siya towards women with children.

– Dahil supervisor siya sa hotel, napa-practice niya minsan sa bahay na pagalitan ang mga staff niya. (may do not disturb sign pa sa pinto ng kwarto niya!)

– Baka ganun lang talaga yung tono ng pananalita niya. Ilonggang iba ang punto. (diba malambing ang mga ilongga?)

– Baka nga sa sobrang taas ng pagtingin niya sa sarili, eh hindi na niya nakikita ang mga actions niya. (alam ko na gift ko sa kanya sa pasko… salamin!)

___________________________ *deep inhale*

Idinasal ko rin si ate, na maintindihan ko siya, ang sarili ko na bigyan ng mas mahabang pasensya, huwag mawalan ng respeto sa kanya, to watch my words, na huwag labanan ang apoy sa apoy. Maging cool lang.

Si Lord naman, ang bilis ng response. Nitong umaga lang, parang biglang ang bait ni ate sa akin. Grabe naman!

 

Final diagnosis: mood swings.

 

Kaya lang, ang pendulum, isang fraction of a second lang sa bottomest point. Madalas, nakaswing. Nag Strike 2 si ate. *sigh* Hindi ko na ikukwento, baka napatid na si ate sa panlilibak pagkukwento ko tungkol sa kanya. 😀 Smile nlng. Utuin ang sariling ok lang hanggang sa ang mismong mundo na ang maniwala, the least you know it, nawala na ang problema. Sana.

 

Ipinagdarasal ko ang paghinto ng swing, Lord.